To Pithano (Το Πιθανό) – Un(c)locking Potential

To Pithano (Το Πιθανό), is a psychological philosophical novel (Eirini Arket – 2014, Gavrielides books, Greece) on the conflation of the Probable and the Possible, explored through the lens of memory and dreams.

Bruce is an amnesiac patient in a psychiatric clinic, suffering from a rare sleep disorder. He enters different worlds in his dreams and having no memory of a past life to compare to, he starts to lose himself in the stories, questioning his conviction in his reality at the clinic.

The novel invites the reader to follow Bruce down a path of questioning about reality, dreams, consciousness and the role of memory as a storyteller.

By entering Bruce’s world, you are invited to view reality and your sense of self as illusory constructs.

What are the narratives that make up your memory?

Can liberation be (un)locked (with)in a seemingly simple realisation?

It is you that has to give the answers.

Excerpts from the analysis of the literary, philosophical and psychological undertones of Το Πιθανό by Dr Thomas Hyphantis (Professor of Psychiatry and Psychosomatics at the University of Ioannina):

ΜΝΗΜΗ είναι αυτή που θυμάται, αλλά ΜΝΗΜΗ είναι κι αυτή που ξεχνάει. Και είναι αυτό ακριβώς που φαίνεται να συμβαίνει στον Μπρους. Οι ψηφίδες πραγματικής ή ονειρικής μνήμης λειτουργούν ουσιαστικά ως παράθεση ΠΙΘΑΝΩΝ γεγονότων, που ο Μπρους προσπαθεί να συνθέσει σε μια ιστορία, “να συμπληρώσει, όπως λέει η Ειρήνη, τα κομμάτια του παζλ”. Το επώδυνο, όμως του περιεχομένου των αναμνήσεων αυτών, η χαίουσα πληγή, αποτρέπει την ενσωμάτωσή τους στο είναι του Μπρους. Η χαίουσα πληγή δεν βιώνεται ως τέτοια, ως πληγή, αλλά ως χάος. Οι αναμνήσεις του πονάνε πολύ. Και γι’ αυτό, ο Μπρους, όποτε και όταν διακρίνει κάποιες αναμνήσεις, προσπαθεί να τις ταξινομήσει, να τις βάλει σε μια σειρά, να τακτοποιήσει τα πράγματα, με μια λέξη, να τις ελέγξει.

Όμως είναι από καιρό γνωστό πως δεν είμαστε παρά
“Ενεργά υποκείμενα του παρελθόντος μας”

MEMORY is the one that remembers, but MEMORY is also the one that forgets. And this is exactly what seems to be happening to Bruce. The mosaic tiles of a real or dreamstate memory are essentially framing POSSIBLE/PROBABLE events that Bruce tries to synthesise into a story, “to complete, as Eirini says, the pieces of the puzzle”. The pain, however, of the content of these memories, the bleeding trauma, prevents the integration to the being of Bruce. The bleeding trauma is not experienced as such, as a wound, but as chaos. The memories pain him deeply. Which is why in every instance he recognises a memory, he tries to order it, to put it in line, to tidy up things, in few words, to control them.

But it is known for a long time now that we are nothing but

‘Active subjects of our past’

Γεννιόμαστε μέσα σε μια μοναξιά. Θα πεθάνουμε μέσα στην ίδια μοναξιά. Υπάρχει όμως μια μεγάλη πορεία που μπορούμε να κάνουμε με τους άλλους ανθρώπους. Στην μεγάλη αλάνα. Στον κόσμο, που κοσμεί και κοσμείται από το φώς μιας κοινής παρουσίας και συνομιλίας των ανθρώπων που ποιητικά κατοικούν πάνω στη γή.

We are born in a loneliness. We will die in the same loneliness. However, there is a long journey we can take with other people. In the great sandlot. In the world that creates and is decorated with the light of a common presence and communication of the humans that poetically inhabit the earth.

Κι αυτό τώρα δεν έρχεται μόνο του. Χρειάζεται να παραιτηθούμε από την πρόσδεσή μας στην ανάγκη μας για έλεγχο και να παραδοθούμε ανοιχτοί σε ό,τι μας συμβαίνει, στα παρελθόντα και στα επερχόμενα. Ακόμη και σε όσα μας πλήγωσαν και μας συνέτριψαν. Γιατί δεν μπορούμε να αγνοούμε την αγχιστεία των πραγμάτων. Δεν μπορούμε να αγνοούμε την άλλη πλευρά, την αθέατη, ευάλωτη, φθαρτή, λυπημένη, σκοτεινή και θνητή μας ύπαρξη. Ο μόνος δρόμος είναι να την εντάξουμε στην ιστορία μας, να την εντάξουμε στο προσωπικό μας μυθιστόρημα. Και τότε… ίσως μπορέσουμε να έχουμε τη δυνατότητα να ανασάνουμε πιο ελεύθερα, πιο ανεμπόδιστα και με ανοιχτή την καρδιά και το μυαλό να κοσμήσουμε τον κόσμο.

And this now does not come on its own. We need to let go of our attachment to the need for control and let ourselves become open to all that happens to us, to the past and the forthcoming. Because we cannot ignore the marriage of things. We cannot deny that other side, the unseen, vulnerable, perishable, sad, dark and mortal existence of ours. The only path is to integrate it into our stories, into our own novel (mythistorima). And then… maybe we can find the ability to breathe more freely, with less obstacles and with an open heart and mind to decorate (cosmisoume) the world (cosmos).

Γιατί, εν τέλει, ίσως να μην είναι τόσο η ‘μνήμη που ξεχνά’ το εμπόδιο που στερεί στον Μπρούς και σε μάς τη δυνατότητα να καταστούμε ενεργά υποκείμενα του παρελθόντος μας.

Ίσως, το βασικό εμπόδιο να είναι οι επτασφράγιστα κλειστές πόρτες της δυνατότητας συνομιλίας του παρελθόντος με το παρόν, του έξω με το μέσα, της χαράς με τη λύπη, της ‘μνήμης που ξεχνά’ με τη ‘μνήμη που θυμάται’.

Because in the end, the obstacle that takes away our ability to become active subjects of our past may not be as much the ‘memory that forgets’.

Perhaps, the basic obstacle, lies in the sevenfold-sealed closed doors of communication of the past with the present, of the outside with the inside, of joy with sadness, of ‘the memory that forgets’ with the ‘memory that remembers’.